Αντρέγεφ, Λεονίντ Νικολάγεβιτς

(Leonid Nikolayevich Andreyev, Ορέλ 1871 – Μουσταμέγκι, Φιλανδία 1919).Ρώσος συγγραφέας (αναφέρεται και ως Αντρέεφ). Τα πρώτα του έργα τράβηξαν την προσοχή του Γκόρκι, που ανέλαβε να τα δημοσιεύσει. Αρχικά προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα και δημοσίευσε τη Ζωή του Βασίλι Φιβέισκι (1904), Τοκόκκινο γέλιο (1904), που αναφέρεται στον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο, τα θεατρικά έργα Προς τα αστέρια (1905), δράμα εμπνευσμένο από τη Ρωσική επανάσταση του 1905, και Η ζωή του ανθρώπου (1906) με θέμα την κοινωνική αδικία. Οι Εφτά κρεμασμένοι (1908) και το θεατρικό του έργο Ανάθεμα(1910) αποτελούν διαμαρτυρία κατά της θανατικής ποινής. Από τα υπόλοιπα έργα του αναφέρουμε τα: Ήταν μια φορά κι έναν καιρό (1906), Οι σημειώσεις μου (1908), από τα διηγήματα και τα δοκίμιά του, Ο στοχασμός (1902), Μαύρες μάσκες (1908) και H A.M. η πείνα (1908), από τα θεατρικά του έργα. ΤοΗμερολόγιο του Διαβόλου, ένα είδος αυτοβιογραφίας που δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του (1921), εκφράζει το βάθος της φιλοσοφίας του· μέσα σε έναν κόσμο που τον λυμαίνονται η αδικία και η ασχήμια, πρέπει χωρίς αδυναμία και χωρίς απόγνωση να καταγγέλλει κανείς καθετί που κάνει αφόρητη τη ζωή του ανθρώπου. Από το 1907 έως το 1916 ήταν διευθυντής του λογοτεχνικού αλμανάκ Σπόβνικ. Επειδή αρνήθηκε να αναγνωρίσει το μπολσεβικικό καθεστώς, που με τη σειρά του και αυτό τον χαρακτήρισε ατομικιστή και συγγραφέα της παρακμής, ο Α. αναγκάστηκε να καταφύγει στη Φιλανδία, όπου έζησε και πέθανε μέσα στη φτώχεια, χωρίς να πάψει να διαμαρτύρεται κατά της τρομοκρατίας που επικρατούσε τότε στην πατρίδα του. Τα βιβλία και τα θεατρικά του έργα γνώρισαν την εποχή εκείνη πολύ μεγάλη επιτυχία και μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.